Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

afficere honore

  • 1 afficio

    , affeci, affectum, afficere 3
      1) причинять (кому – acc., что – abl.), затрагивать;
      2) закалять (тело)
      ♦ afficere donis осыпать дарами
      ♦ afficere honore осыпать почестями
      ♦ afficere dolore причинять боль
      ♦ afficere poena казнить
      ♦ affici pass. быть охваченным (страхом)

    Dictionary Latin-Russian new > afficio

  • 2 afficio

    adfĭcĭo (affĭcĭo), ĕre, fēci, fectum [ad + facio] - tr. -    - inf. prés. passif adficier Arn. 2, 77. [st1]1 [-] pourvoir de, combler de, gratifier.    - praedā atque agro suos adficere, Plaut. Amp. 193: pourvoir les siens de butin et de territoire.    - a te postulo ut dolorem eisdem verbis adficias quibus Epicurus voluptatem, Cic. Tusc. 2, 18: je ne te demande pas d'attribuer à la douleur les mêmes épithètes qu'Epicure l'a fait à propos du plaisir.    - res sordidas deorum honore adficere, Cic. Nat. 1, 38: accorder les honneurs divins à des objets [faire des dieux d'objets] d'usage courant.    - aliquem sepulturā adficere, Cic. Div. 1, 56: ensevelir qqn.    - stipendio exercitum adficere, Cic. Balb. 61: payer la solde à l'armée.    - praemiis adficere, Cic. Mil. 57: récompenser.    - servitute adficere, Cic. Rep. 1, 68: mettre dans la servitude.    - morte, cruciatu, cruce adficere, Cic. Verr. 1, 9: faire subir la mort, la torture, le supplice de la croix.    - poenā adficere, Cic. de Or. 2, 134: punir, châtier.    - timore adficere, Cic. Quinct. 6: remplir de crainte.    - pari sensu doloris aliquem adficere, Cic. Verr. 5, 123: pénétrer qqn du même sentiment de douleur.    - adfici, passif: éprouver.    - affici admiratione: éprouver de l’admiration.    - delectatione adfici, Cic. Tusc. 1, 98: éprouver du plaisir.    - amentiā adficere aliquem, Cic. Amer. 67: frapper qqn d'égarement.    - desiderio adficere, Cic. Fam. 15, 21, 1: inspirer du regret à qqn. [st1]2 [-] mettre dans tel ou tel état, affecter, disposer.    - exercendum corpus et ita adficiendum est, ut... Cic. Off. 1, 79: il faut exercer le corps et le disposer de telle sorte que...    - Syracusanam civitatem, ut abs te adfecta est, ita in te esse animatam videmus, Cic. Verr. 4, 151, nous constatons que la cité de Syracuse a pour toi des sentiments qui correspondent à l'état où tu l'as mise.    - animos ita adficere, ut... Cic. de Or. 2, 176: disposer l'esprit des auditeurs de telle sorte que...    - quonam modo ille vos vivus adficeret? Cic. Mil. 79: quels sentiments donc vous inspirerait-il, s'il vivait?    - varie sum adfectus tuis litteris, Cic. Fam. 16, 4, 1: ta lettre m'a causé des impressions diverses.    - conviciis diversissime afficiebatur, Suet.: les injures faisaient sur lui les impressions les plus diverses.    - quae audita longe aliter patres ac plebem adfecere, Liv. 2, 24, 1: cette nouvelle produisit une impression bien différente sur les patriciens et sur la plèbe.    - ex te duplex nos adficit sollicitudo, Cic. Br. 332: à ton sujet une double inquiétude me saisit. [st1]3 [-] affaiblir, affecter.    - exercitum super morbum etiam fames adfecit, Liv. 28, 46, 15: en plus de la maladie la famine aussi attaqua l'armée.    - corpora adficere, Liv. 28, 15, 4: affaiblir les forces physiques.    - rerum corpus adficientium varietas, Sen. Beat. 15, 4: la variété des objets qui affectent le corps humain.
    * * *
    adfĭcĭo (affĭcĭo), ĕre, fēci, fectum [ad + facio] - tr. -    - inf. prés. passif adficier Arn. 2, 77. [st1]1 [-] pourvoir de, combler de, gratifier.    - praedā atque agro suos adficere, Plaut. Amp. 193: pourvoir les siens de butin et de territoire.    - a te postulo ut dolorem eisdem verbis adficias quibus Epicurus voluptatem, Cic. Tusc. 2, 18: je ne te demande pas d'attribuer à la douleur les mêmes épithètes qu'Epicure l'a fait à propos du plaisir.    - res sordidas deorum honore adficere, Cic. Nat. 1, 38: accorder les honneurs divins à des objets [faire des dieux d'objets] d'usage courant.    - aliquem sepulturā adficere, Cic. Div. 1, 56: ensevelir qqn.    - stipendio exercitum adficere, Cic. Balb. 61: payer la solde à l'armée.    - praemiis adficere, Cic. Mil. 57: récompenser.    - servitute adficere, Cic. Rep. 1, 68: mettre dans la servitude.    - morte, cruciatu, cruce adficere, Cic. Verr. 1, 9: faire subir la mort, la torture, le supplice de la croix.    - poenā adficere, Cic. de Or. 2, 134: punir, châtier.    - timore adficere, Cic. Quinct. 6: remplir de crainte.    - pari sensu doloris aliquem adficere, Cic. Verr. 5, 123: pénétrer qqn du même sentiment de douleur.    - adfici, passif: éprouver.    - affici admiratione: éprouver de l’admiration.    - delectatione adfici, Cic. Tusc. 1, 98: éprouver du plaisir.    - amentiā adficere aliquem, Cic. Amer. 67: frapper qqn d'égarement.    - desiderio adficere, Cic. Fam. 15, 21, 1: inspirer du regret à qqn. [st1]2 [-] mettre dans tel ou tel état, affecter, disposer.    - exercendum corpus et ita adficiendum est, ut... Cic. Off. 1, 79: il faut exercer le corps et le disposer de telle sorte que...    - Syracusanam civitatem, ut abs te adfecta est, ita in te esse animatam videmus, Cic. Verr. 4, 151, nous constatons que la cité de Syracuse a pour toi des sentiments qui correspondent à l'état où tu l'as mise.    - animos ita adficere, ut... Cic. de Or. 2, 176: disposer l'esprit des auditeurs de telle sorte que...    - quonam modo ille vos vivus adficeret? Cic. Mil. 79: quels sentiments donc vous inspirerait-il, s'il vivait?    - varie sum adfectus tuis litteris, Cic. Fam. 16, 4, 1: ta lettre m'a causé des impressions diverses.    - conviciis diversissime afficiebatur, Suet.: les injures faisaient sur lui les impressions les plus diverses.    - quae audita longe aliter patres ac plebem adfecere, Liv. 2, 24, 1: cette nouvelle produisit une impression bien différente sur les patriciens et sur la plèbe.    - ex te duplex nos adficit sollicitudo, Cic. Br. 332: à ton sujet une double inquiétude me saisit. [st1]3 [-] affaiblir, affecter.    - exercitum super morbum etiam fames adfecit, Liv. 28, 46, 15: en plus de la maladie la famine aussi attaqua l'armée.    - corpora adficere, Liv. 28, 15, 4: affaiblir les forces physiques.    - rerum corpus adficientium varietas, Sen. Beat. 15, 4: la variété des objets qui affectent le corps humain.
    * * *
        Afficio, afficis, pen. cor affeci, pen. prod. affectum, afficere, Ex Ad et Facio compositum. Fort esmouvoir le cueur.
    \
        Affici admiratione. Cic. Estre en admiration et grande estime ou reputation.
    \
        Affici animis. Cic. Estre esmeu.
    \
        Afficere animos. Cic. Esmouvoir les cueurs.
    \
        Afficere beneficiis. Cic. Faire plusieurs plaisirs.
    \
        Caede. Liu. Tuer. \ Calamitate. Cic. Faire povre et miserable.
    \
        Corpus afficere, pro eo quod est Macerare, domare. Cic. Macerer, et debiliter ou affliger le corps, Interesser, Ohier.
    \
        Cruciatu. Caesar. Tormenter.
    \
        Cura. Cic. Travailler de soing et soulci.
    \
        Delectatione. Cic. Delecter.
    \
        Desyderio me vrbs afficit. Cic. J'ay grand desir de veoir la ville.
    \
        Difficultate. Caesar. Estre en grande difficulté et perplexité.
    \
        Doloribus affici. Cic. Porter grandes douleurs, Estre affligé et tormenté de douleurs.
    \
        Affecit domicoenio clientem. Mart. Pour punition l'a faict souper en son logis, et a empesché que personne ne l'ait semond et invité à souper.
    \
        Afficere errore mentis. Cic. Mettre en erreur.
    \
        Exilio affici. Cic. Estre banni, ou puni par, ou de bannissement.
    \
        Afficere gloria. Cic. Donner gloire.
    \
        Honore aliquem afficere. Cic. Honorer.
    \
        Ignominia. Cic. Infamer.
    \
        Incommodo. Cic. Faire desplaisir.
    \
        Iniuriis. Cic. Injurier.
    \
        Laetitia magna afficere. Cic. Resjouir.
    \
        Laude affici. Cic. Estre loué.
    \
        Lucro. Plaut. Faire gaigner.
    \
        Macula. Cic. Deshonorer, Donner mauvais bruit.
    \
        Metu. Cic. Faire avoir paour.
    \
        Molestia. Cic. Molester, Ennuyer, Attedier.
    \
        Morbo. Terent. Estre malade.
    \
        Morte ab aliquo affici. Cic. Estre tué.
    \
        Muneribus aliquem afficere. Cic. Luy donner ou faire des dons.
    \
        Nomine aliquo. Cic. Bailler quelque tiltre et qualité.
    \
        Poena. Cic. Punir.
    \
        Praemio. Cic. Donner guerdon, Remunerer.
    \
        Sepultura. Hirtius. Sepulturer, Mettre en terre.
    \
        Solicitudine. Caesar. Mettre en soulci.
    \
        Solicitudo ex te afficit me. Cic. Je suis en grand soulci de toy, Je me soulcie fort de toy.
    \
        Stipendio afficere. Cic. Bailler soulde aux gensdarmes.
    \
        Timore affici. Cic. Avoir crainte.
    \
        Affici torminibus. Plin. Estre malade des trenchees.
    \
        Affici vulneribus. Colum. Estre navré.
    \
        Pulmo totus afficitur. Columel. Tout le poulmon est corrompu et gasté.

    Dictionarium latinogallicum > afficio

  • 3 honos

    honōs u. honor, ōris, m., I) die Ehre, Ehrenbezeigung, A) im allg.: honorem alci habere od. tribuere, Cic., od. praestare, Ov., od. honore alqm afficere, Cic., Ehre erweisen: ebenso alci honores habere, Plaut. u. Caes.: alci honores suae domi habere maxumos, Plaut.: u. honore alqm augere, Caes.: reddere suum alci od. cuique honorem, Liv.: in honore habere, Cic.: in honore esse, Cic.: esse (gereichen) alci summo honori, Cic.: alqd in honorem adducere, zu Ehren (in Ansehen) bringen, Cic.: honori ducitur, wird für eine Ehre gehalten, Sall.: malus h., Beschimpfung, Metell. bei Gell.: h. exsilii, ehrenvolle Verweisung, Tac.: honorem praefari, Cic., od. dicere, Cic., »mit Ehren zu melden« sagen (bei anstößigen Dingen, die man aussprechen will): ebenso h. sit auribus, mit Ehren zu melden, Curt. – honoris causā od. gratiā, ehrenhalber, um jmdm. eine Aufmerksamkeit zu erweisen, aus persönlicher Rücksicht auf jmd., zB. quem honoris causā od. gratiā nomino, Cic.: quod mandasti, feci honoris gratiā, Plaut.: alcis honoris causā od. gratiā, jmdm. zu Ehren, um (ihm usw.) eine Aufmerksamkeit zu erweisen, um jmdm. einen Beweis seiner Achtung zu geben, aus persönlicher Rücksicht auf usw., Alcumenae honoris huius gratiā, Plaut.: honoris sui causā, Plaut.: Matrinii honoris causā, Cic.: honoris Divitiaci et Aeduorum causā, Caes.: Romanorum honoris causā, Liv.: honoris mei causā, Cic.: honoris causā tui, Plaut.: vestri honoris causā, Ter.: honoris tui habendi causā, Gell. 14, 1, 11: dafür ad honorem alcis, Liv.: ad honorem atque amplitudinem tuam, Cic.: in Iunonis honorem, Hor.: in honorem patris, Sen.: in honorem meum, Sen.: in honorem sexus, Quint., virtutis, Flor. (vgl. Duker Flor. 1, 3, 1). – in der Paronomasie im Ggstz. zu onus, zB. onus (Beschwer) est honos (Ehr), qui sustinet rem publicam, Varro LL.: non honor est sed onus, Ov.: non honori sed oneri esse, Rutil. Lup. – supremus honor, die letzte Ehre = das Begräbnis, Verg.: dass. supremus humanae condicionis honor, Val. Max., u. supremitatis honor, Amm.: ebenso communi in morte honore carēre, Cic., u. mortis honore carēre, Verg. u. Ov.: u. sepulturae honore (die E. des B.) non carēre, Cic. u. Val. Max. – B) insbes.: a) der Ruhm, der Wert, den man einer Sache beilegt, etiam Pramnio (vino) honos durat, Plin. 14, 54: sunt in honore et Creticae (cepae), sind geschätzt, Plin. 19, 104. – b) die Achtung gegen jmd., Verg. Aen. 12, 57. – c) die Ehrenstelle, das Ehrenamt, honoris gradus, Ehrenstufe, Cic.: honore acto, Liv.: honores petiit, Nep.: honoribus amplissimis perfunctus, Cic.: ad honores ascendere, Cic., od. pervenire, Liv.: honores capere, Suet.: honores inire (antreten), Ggstz. honores finire (niederlegen), Vell.: honorem per quinquennium agitare, den Beamten spielen, Tac.: curuli honore uti, Liv.: honore abire, Liv. – d) die Auszeichnung, der Ehrentitel, h. militaris, Liv. 3, 51, 2. – e) die tätige Ehre, α) Belohnung für einen geleisteten Dienst, der Ehrensold, h. medici, das Honorar für den Arzt, Cic.: medico honorem habere, Cic., od. reddere, Augustin.: honoris sui causā laborare, Cic. – β) den Göttern angetane Ehre, bes. ein Opfer, Verg., Ov. u. Liv. – od. ein Ehrenfest, Verg. Aen. 5, 601. – γ) das Lob, Loblied, Baccho suum dicemus honorem, Verg. georg. 2, 393. – C) personif., Honos, der Gott der (äußerlichen) Ehre, der unmittelbar an dem Tempel der Virtus seinen Tempel hatte und dem man mit unverhülltem Haupte opferte, Cic. Verr. 4, 121. Liv. 27, 25, 7 sqq. Val. Max. 1, 1, 8. Augustin. de civ. dei 4, 21. p. 171, 15 D.2: archaist. Genet., ad aedem Honorus, Corp. inscr. Lat. 1, 577. col. 2. lin. 11. – II) poet. übtr., die Zierde, der Schmuck, die Pracht, Schönheit, h. ruris, v. den Feldfrüchten, Hor.: silvarum, Laub, Verg.: cinctus honore (Kranz) caput, Ov.: oculis laetos afflarat honores, Verg.: h. croceus, goldgelbe Farbe, Sil. – / Die Form honos, zu Ciceros Zeit die gewöhnliche, war zu Quintilians Zeit veraltet, s. Quint. 1, 4, 13. Vgl. Osann Cic. de rep. 1, 53. p. 108. Haase Reis. Vorl. A. 33. Neue-Wagener Formenl.3 1, 263 ff.

    lateinisch-deutsches > honos

  • 4 honos

    honōs u. honor, ōris, m., I) die Ehre, Ehrenbezeigung, A) im allg.: honorem alci habere od. tribuere, Cic., od. praestare, Ov., od. honore alqm afficere, Cic., Ehre erweisen: ebenso alci honores habere, Plaut. u. Caes.: alci honores suae domi habere maxumos, Plaut.: u. honore alqm augere, Caes.: reddere suum alci od. cuique honorem, Liv.: in honore habere, Cic.: in honore esse, Cic.: esse (gereichen) alci summo honori, Cic.: alqd in honorem adducere, zu Ehren (in Ansehen) bringen, Cic.: honori ducitur, wird für eine Ehre gehalten, Sall.: malus h., Beschimpfung, Metell. bei Gell.: h. exsilii, ehrenvolle Verweisung, Tac.: honorem praefari, Cic., od. dicere, Cic., »mit Ehren zu melden« sagen (bei anstößigen Dingen, die man aussprechen will): ebenso h. sit auribus, mit Ehren zu melden, Curt. – honoris causā od. gratiā, ehrenhalber, um jmdm. eine Aufmerksamkeit zu erweisen, aus persönlicher Rücksicht auf jmd., zB. quem honoris causā od. gratiā nomino, Cic.: quod mandasti, feci honoris gratiā, Plaut.: alcis honoris causā od. gratiā, jmdm. zu Ehren, um (ihm usw.) eine Aufmerksamkeit zu erweisen, um jmdm. einen Beweis seiner Achtung zu geben, aus persönlicher Rücksicht auf usw., Alcumenae honoris huius gratiā, Plaut.: honoris sui causā, Plaut.: Matrinii honoris causā, Cic.: honoris Divitiaci et Aeduorum causā,
    ————
    Caes.: Romanorum honoris causā, Liv.: honoris mei causā, Cic.: honoris causā tui, Plaut.: vestri honoris causā, Ter.: honoris tui habendi causā, Gell. 14, 1, 11: dafür ad honorem alcis, Liv.: ad honorem atque amplitudinem tuam, Cic.: in Iunonis honorem, Hor.: in honorem patris, Sen.: in honorem meum, Sen.: in honorem sexus, Quint., virtutis, Flor. (vgl. Duker Flor. 1, 3, 1). – in der Paronomasie im Ggstz. zu onus, zB. onus (Beschwer) est honos (Ehr), qui sustinet rem publicam, Varro LL.: non honor est sed onus, Ov.: non honori sed oneri esse, Rutil. Lup. – supremus honor, die letzte Ehre = das Begräbnis, Verg.: dass. supremus humanae condicionis honor, Val. Max., u. supremitatis honor, Amm.: ebenso communi in morte honore carēre, Cic., u. mortis honore carēre, Verg. u. Ov.: u. sepulturae honore (die E. des B.) non carēre, Cic. u. Val. Max. – B) insbes.: a) der Ruhm, der Wert, den man einer Sache beilegt, etiam Pramnio (vino) honos durat, Plin. 14, 54: sunt in honore et Creticae (cepae), sind geschätzt, Plin. 19, 104. – b) die Achtung gegen jmd., Verg. Aen. 12, 57. – c) die Ehrenstelle, das Ehrenamt, honoris gradus, Ehrenstufe, Cic.: honore acto, Liv.: honores petiit, Nep.: honoribus amplissimis perfunctus, Cic.: ad honores ascendere, Cic., od. pervenire, Liv.: honores capere, Suet.: honores inire (antreten), Ggstz. honores finire (niederlegen), Vell.: honorem per quinquen-
    ————
    nium agitare, den Beamten spielen, Tac.: curuli honore uti, Liv.: honore abire, Liv. – d) die Auszeichnung, der Ehrentitel, h. militaris, Liv. 3, 51, 2. – e) die tätige Ehre, α) Belohnung für einen geleisteten Dienst, der Ehrensold, h. medici, das Honorar für den Arzt, Cic.: medico honorem habere, Cic., od. reddere, Augustin.: honoris sui causā laborare, Cic. – β) den Göttern angetane Ehre, bes. ein Opfer, Verg., Ov. u. Liv. – od. ein Ehrenfest, Verg. Aen. 5, 601. – γ) das Lob, Loblied, Baccho suum dicemus honorem, Verg. georg. 2, 393. – C) personif., Honos, der Gott der (äußerlichen) Ehre, der unmittelbar an dem Tempel der Virtus seinen Tempel hatte und dem man mit unverhülltem Haupte opferte, Cic. Verr. 4, 121. Liv. 27, 25, 7 sqq. Val. Max. 1, 1, 8. Augustin. de civ. dei 4, 21. p. 171, 15 D.2: archaist. Genet., ad aedem Honorus, Corp. inscr. Lat. 1, 577. col. 2. lin. 11. – II) poet. übtr., die Zierde, der Schmuck, die Pracht, Schönheit, h. ruris, v. den Feldfrüchten, Hor.: silvarum, Laub, Verg.: cinctus honore (Kranz) caput, Ov.: oculis laetos afflarat honores, Verg.: h. croceus, goldgelbe Farbe, Sil. – Die Form honos, zu Ciceros Zeit die gewöhnliche, war zu Quintilians Zeit veraltet, s. Quint. 1, 4, 13. Vgl. Osann Cic. de rep. 1, 53. p. 108. Haase Reis. Vorl. A. 33. Neue- Wagener Formenl.3 1, 263 ff.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > honos

  • 5 Ehre

    Ehre, I) äußerer Vorzug, äußeres Ansehen: honos. – dignitas (Würde, ehrenvolle Stellung). – auctoritas (äußeres Ansehen, das auf Würdigung unserer Verdienste gegründet ist). – decus. ornamentum (einen Vorzug gebende Sache). – laus. gloria. verb. laus gloriaque. fama (Ruf, Ruhm, verbreitete Anerkennung unserer Verdienste; s. »Ruhm« das Nähere). – observantia (tätige Hochachtung). – cultus (tätige Verehrung, z.B. cultus meus = die mir angetane, erwiesene Ehre); verb. cultus quidam et honos. – die letzte E., die E. der Toten, honos supremus; officium supremum. – zur E. gereichen, E. machen, bringen, eine E. sein, honori, laudi, decori od. ornamento esse: es gereicht mir zur größten Ehre, daß etc., summo honori mihi est, quod etc.: es wird dir zur großen E. gereichen, daß etc., magno tibi erit ornamento mit folg. Akk. u. Infin.: jmdm. E. machen, alci honorificum esse: große, alci perhonorificum esse: keine E. machen, pudori esse: dein Sohn macht dir E., dignus te est filius: E. einlegen, laudari; laudem merere; mit etw., laudem sibi parĕre od. sibi colligere alqā re: für eine E. halten, seine E. darein setzen, sich eine E. daraus machen, es sich zur E. anrechnen, honori od. laudi ducere; in gloria ducere; in honore oder laude ponere; honori habere; alle mit Akk. oder Infin. – in E. stehen, in honore esse (von Personen und Dingen); esse in aliquo numero et honore (von Pers.); cum dignitate vivere (v. Pers.): bei jmd. in Ansehen u. E. stehen. apud alqm esse in honore et in pretio: jmd. um die E. von etw. bringen od. zu bringen suchen (jmdm. die E. von etw. streitig machen), alqm gloriā alcis rei fraudare: in E. halten, in honore habere (eine Pers. u. Sache). colere. colere et observare. observare et colere (eine Person, col. auch eine personifizierte Sache, z.B. urbem): es wird etwas in E. gehalten, honos est alci rei: etwas ebenso in E. halten, alci rei eundem honorem tribuere: etw. nicht sonderlich in E. halten, parum honeste habere alqd: jmd. sehr in E. halten, alqm magno in honore habere; alqm colere maxime od. summā observantiā: jmd. immer vorzüglich in E. halten, alqm praecipuo semper honore habere. – dein Wort in E., salvo tuo sermone (unbeschadet deiner Rede); pace tuā dixerim u. bl. pace tuā (ohne dich beleidigen zu wollen). – jmdm. od. einer Sache zu Ehren, honoris alcis causā (z.B. alqd suscipere); zuw. auch durch den bl. Dat. pers. (z.B. dem M. Ämilius Lepidus zu E. drei Leichenspiele geben, M. Aemilio Lepido tres ludos funebres dare). – jmdm. E. antun, bezeigen, erweisen, alci honorem habere,tribuere, deferre; honore alqm afficere,ornare, prosequi: vorzügliche, praecipuum honorem habere alci: alle mögliche, omni genere honoris alqm prosequi; omni honore colere alqm; null um honorem praetermittere, qui alci haberi potest: jmdm. [645] königliche Ehren erweisen, bezeigen, alci cultum regium praestare: jmdm. göttliche E. erweisen, deorum honores alci tribuere; alqm inter deos colere, pro deo venerari,in deorum numero venerari et colere: sich göttliche E. erweisen lassen, cae lestes honores usurpare: göttliche E. genießen, deorum honoribus coli: jmdm. die letzte E. erweisen, supremo in alqm officio fungi. supremum officium in alqm celebrare (letzteres von od. mit mehreren); auch suprema alci solvere; iusta alci facere, praestare, persolvere: die letzte E. wird jmdm. nicht erwiesen, supremus humanae condicionis honos alci deest: jmd. mit allen militärischen (kriegerischen) Ehren begraben, militari honesto funere alqm humare. – nach E. streben, famamquaerere (nach einem guten Ruf); honoribus inservire od. operam dare (nach Ehrenstellen). – zu Ehren (Ehrenstellen) gelangen, kommen, honores adipisci; honores assequi (z.B. gradatim); ad honores ascendere, pervenire;honoribus augeri: zu größern E. gelangen, honoribus procedere longius; altiorem dignitatis gradum consequi; ascendere ad altiorem gradum; durch jmd., per alqm dignitatis incrementa assequi: zu den größten od. höchsten E. (Ehrenstellen) gelangen, ad summos honores provehi; adipisci od. consequi amplissimos gradus dignitatis; stufenweise, efferri per honorum gradus ad summum imperium. – etwas kommt zu E., alqd in honore esse coepit (z.B. pecunia). – etw. zu E. bringen, cohonestare (z.B. alqd virtute); ornare. exornare (z.B. artem tu ornavisti, illa te ornavit: u. mors honesta saepe vitam quoque turpem exornat): jmdm. zu E. verhelfen, s. befördern no. III, b; jmdm. zu den höchsten E. verhelfen, alqm ad amplissimos honores od. ad summam dignitatem perducere. – II) guter Name etc.: a) im allg.: existimatio (vorteilhafte Meinung, die andere von uns hegen, auch mit dem Zus. bona). – fama (guter Ruf, bes. auch der Frauen, auch mit dem Zus. bona). – dignitas (die durch ehrenhaftes, unserer Stellung entsprechendes Betragen erworbene gute Meinung, ehrenvoller Ruf, z.B. militaris). – jmdm. die E. abschneiden, alcis existimationem od. famam lacerare: auf E. halten, famae od. dignitati consulere; famae servire; famae parcere (seine Ehre, seinen guten Ruf schonen, z.B. von einer Frau): seiner E. schaden, famam suam laedere: seine od. jmds. E. retten, suam od. alcis famam incolumem tueri: die E. ist gerettet, existimatio est integra: seine E. preisgeben, dignitati suae deesse: seine E. verlieren, bonam famam perdere; dignitatem perdere: an seiner E. verlieren, de existimatione sua aliquid perdere od. deperdere; existimationis detrimentum od. dignitatis iacturam facere: jmd. seiner E. verlustig erklären, ig nominiā notare alqm (vom Zensor); infamiā notare alqm (übh. infam machen): jmd. wieder zu E. bringen, s. ehrlich (machen). – bei meiner, auf meine E., bonā fide: unbeschadet der E., ohne der E. etwas zu vergeben, salvā famā; salvā dignitate (z.B. salvā militari dignitate). [646] – b) in engerer Bed. = jungfräuliche Unschuld, insofern auf dieser der gute Ruf, die Ehre des Weibesberuht: decus muliebre. – pudicitia. pudor (die Keuschheit). – einer die E. rauben, decus muliebre expugnare; pudicitiam alci eripere od. expugnare: die E. verlieren, pudicitiam amittere. – III) Anstand, sittlicher Wohlstand: honestas. – mit E., mit Ehren, in Ehren, bei Substst. durch honestus (Ggstz. turpis, z.B. ein Tod in E., mors honesta, Ggstz. vita turpis); bei Verben durch honeste (Ggstz. turpiter, z.B. divitias habere: u. vivere, mori od. obire: u. honestissime [in allen Ehren] absolvi); egregie (gar trefflich, z.B. freigesprochen werden, abso lvi); bene (wohl = ehrenvoll, z.B., bene mori, Ggstz. turpiter vivere). – in allen E. jmd. erwähnen, jmds. gedenken, mentionem alcis cum summo honore prosequi: jmds. immer nur in allen E. gedenken, numquam mentionem de alqo nisi honorificam facere. – der E. wegen, s. ehrenhalber. – mit Ehren zu melden (vermekden), venia sit dicto; sit honos auribus; tuis honos sit habitus auribus: auch (ironisch) si dis placet. – IV) das Gefühl für Ehre, s. Ehrgefühl. – V) eine Person od. Sache, die andern zur E. gereicht: ornamentum; decus. – er war der Glanz u. die E. unseres Staats, lumen et ornamentum rei publicae fuit.

    deutsch-lateinisches > Ehre

  • 6 honor

        Honor, vel honos, honoris, m. g. Ci. Honneur, Guerdon de vertu.
    \
        Honor. Cic. Dignité et estat d'honneur.
    \
        Honoris causa procedere. Sallust. Pour faire honneur et la reverence.
    \
        Vir fortissimus et clarissimus L. Sylla, quem honoris causa nomino. Cic. Lequel je ne nomme point que pour tout bien, et par honneur, Duquel je ne puis parler qu'en tout bien, et en tout honneur.
    \
        Crudus honor. Stat. Cruel honneur, comme quand à l'honneur de Dieu on pend és eglises les enseignes et harnois des ennemis tuez en la bataille.
    \
        Falsus honor iuuat. Horat. On prend plaisir à estre loué et honoré, ja soit qu'on ne l'ait pas desservi ne merité.
    \
        Pauper honos. Stat. Povre offrande, Petit don.
    \
        Temerarius. Quintil. Follement et legierement faict.
    \
        Afficere aliquem regis honore. Cic. Luy faire cest honneur de le constituer roy.
    \
        Amplius honoribus auctus. Horat. Avancé en grands estats et dignitez, Promeu à grands, etc.
    \
        Capessere. Taci. Estre establi et instalé en quelque dignité ou office.
    \
        Compellare aliquem multo honore. Virgil. Parler à aucun avec grand honneur et reverence.
    \
        Contigit ex merito tibi honor. Ouid. Tu as bien merité l'honneur qui t'est advenu.
    \
        Honore dicto. Plin. Parlant par reverence.
    \
        Intaminatis fulget honoribus. Horat. D'honneurs acquis par vertu, et non par corruption et moyens illicites.
    \
        Habere honorem alicui. Cic. Luy faire honneur, L'honorer.
    \
        Habere in honore aliquem. Cic. L'avoir en honneur et reverence, Luy porter honneur.
    \
        Honori habere Consulatum suum. Sallust. Acquerir honneur en se gouvernant bien en son Consulat.
    \
        Perinde quasi ea honori, non praedae habeant. Sallust. Comme s'ils faisoyent cela pour acquerir bonne reputation, et non pas pour leur prouffit particulier.
    \
        Honos auribus sit habitus. Curt. Ne desplaise à la compaignie, Sauf l'honneur et reverence des escoutants.
    \
        Sacros templis largitur honores. Valer. Flac. Oblations, Offrandes, Dons.
    \
        Lenaeum libat honorem. Virgil. Du vin.
    \
        Meritos aris mactauit honores. Virgil. Il immola et sacrifia aucunes bestes en l'honneur, etc.
    \
        Mandare honores hominibus nouis. Cic. Leur bailler quelque estat ou office.
    \
        AEternos honores parere alicui. Horat. Luy acquerir, etc.
    \
        Praefari honorem. Cic. Dire, Ne vous desplaise, Sauf vostre honneur.
    \
        Honori esse suis. Cic. Faire honneur à sa race.
    \
        Honori summo nuper nostro Miloni fuit, quod, etc. Cic. Ce luy fut, ou porta gros honneur.
    \
        Ea res honori fuit ei a suis ciuibus. Cic. Il fut prisé et honoré de ses citoyens à cause de ce.
    \
        In honore esse apud aliquem. Cice. Estre prisé et honoré de luy, Estre en reputation et estime.
    \
        Tollere aliquem honoribus. Horat. Eslever.
    \
        Honoribus vti. Sallust. Estre constitué en dignité.
    \
        Homines honore vsi. Cic. Qui ont exercé Magistrats.
    \
        Honor. Virgil. Beauté.

    Dictionarium latinogallicum > honor

  • 7 honor

    I (арх. honōs), ōris m.
    1) честь, почесть, почёт, уважение (h. est praemium virtutis C)
    habere C (adhibēre, praestare O, tribuĕre C) alicui honorem или afficere aliquem honore C — оказать кому-л. честь (ср. 4.)
    esse (in) magno honore (apud aliquem) C etc. — быть в большой чести (в большом почёте), пользоваться уважением
    esse alicui summo honori C — делать кому-л. большую честь
    honorem praefari( dicere) C — говорить «извините за выражение»
    malus h. AGоскорбление
    honoris alicujus causā (gratiā) Pl, C etc. — из уважения, во внимание к чьим-л. заслугам
    h. mortis (supremus h.) V — последние почести, т. е. погребение (mortis honore carere V, O)
    honorem habere alicui QC — воздавать кому-л. последние почести (ср. 4.)
    3) почётная (выборная) должность, государственный пост (ad honores ascendere C или pervenire L; honores capere Su или inire VP; honorem praeturae urbanae suscipere Su)
    4) почётная награда, награждение, вознаграждение ( honoris sui causā laborare C)
    honorem habere alicui C — вознаградить кого-л. (уплатить гонорар) (ср. 1.)
    5) благодарственная церемония, воздание хвалы, хвалебный гимн (honorem indicere templis Sil; Baccho dicere honorem V)
    6) pl. жертвы ( mactare honores V)
    7) поэт. украшение, краса
    cinctus honore caput O — голова, увитая венком
    Lenaeus h. Vvinum
    h. ruris H =плоды
    h. silvarum Vлиства
    II Honor (Honōs), ōris m.
    римск. бог чести (его храм был перед Porta Capēna в Риме) C, L, VM

    Латинско-русский словарь > honor

  • 8 behandeln

    behandeln, I) sich mit etw. beschäftigen: tractare alqm od. alqd (mit einer Person oder Sache sich abgeben; auch v. Arzt). – curare alqm od. alqd (besorgen, abwarten). – disputare, disserere de alqa re (erörtern, w. s.). – agitare (besprechend behandeln). – eine Krankheit b., curare morbum: adhibere morbo curationem: einen Kranken, alqm tractare, curare: sich b. lassen (v. Kranken), se curari pati: einen Kranken von einem andern Arzt b. lassen (da der bisherige nicht helfen kann), aegrotum alii medico tradere. – etw. historisch, fast dichterisch b., historice, prope poëtice prosequi. – II) sich gegen jmd. betragen: alqm tractare, habere, gut, schlecht etc., bene, male etc. – jmd. gütig b., liberaliter habere od. tractare alqm: mit Achtung, honorifice tractare alqm: mit der größten Achtung, summo honore afficere alqm: jmd. dessen Stande gemäß, dignitati alcis consulere: jmd. feindselig, in hostium numero habere [374] alqm; pro hoste habere od. ducere alqm: jmd. verächtlich b., alqm contemnere: jmd. ebenso wie jeden andern b., alqm eodem locohabere, quo alium. Behandlung, I) Beschäftigung mit etc.: tractatio. tractatus (Beschäftigung mit den Kräften des Körpers u. Geistes). – curatio (Abwartung). – kluge B. wichtiger Angelegenheiten, prudentia rerummagnarum. – einen Kranken in der B. haben, s. behandeln (einen Kranken). – II) Betragen gegen etc.: tractatio. – freundliche B., comitas: humanitas: harte, asperitas; saevitia (Grausamkeit): gelinde, lenitas; indulgentia (schonende, nachsichtige): schlechte B., mala tractatio: schmähliche B., contumelia: unwürdige B., iniuriarum indignitas: unwürdige B. aller Art, indignitates.Behandlungsart,- weise, tractatio (auch inder Darstellung). – ratio (das Verfahren, die Methode). – curatio (Art der Abwartung; vgl. »Kur«).

    deutsch-lateinisches > behandeln

  • 9 augeo

    augĕo, auxi, auctum, 2, v. a. and n. ( perf subj. auxitis = auxeritis, Liv. 29, 27: auceta: saepe aucta, Paul. ex Fest. p. 25 Müll.; v. Müll. ad h. l.) [Gr. auxô auxanô; Lith. augu, and augmu = growth; Sanscr. vaksh; Goth. vahsjan, and auka = growth; Germ. wachsen; Engl. wax; also allied to vegeo vegetus, vigeo vigor, vigil [p. 204] v. Curt. pp. 67, 186 sq., and Bopp, Gloss. p. 304 b].
    I.
    Act., to increase, to nourish (orig., to produce, bring forth that not already in existence; in which signification only the derivative auctor is now found).
    A.
    1.. To increase, enlarge, augment, strengthen, advance that which is already in existence (class. in prose and poetry; syn.: adaugeo, amplio, amplifico): Quicquid est hoc, omnia animat, format, alit, auget, Pac. ap. Cic. Div. 1, 57, 131:

    cibus auget corpus alitque,

    Lucr. 1, 859:

    redductum (animale genus) daedala tellus alit atque auget generatim pabula praebens,

    id. 1, 229; 5, 220; 5, 322;

    6, 946: virīs,

    id. 6, 342:

    in augendā re,

    Cic. Rab. Post. 2; 14; so,

    in augendā obruitur re,

    Hor. Ep. 1, 16, 68:

    rem strenuus auge,

    increase your gains, id. ib. 1, 7, 71:

    opes,

    Nep. Thras. 2, 4:

    possessiones,

    id. Att. 12, 2:

    divitias,

    Vulg. Prov 22, 16:

    dotem et munera,

    ib. Gen. 34, 12:

    rem publicam agris,

    Cic. Rosc. Am. 18; so Tac. H 1, 79:

    aerarium,

    id. A. 3, 25:

    vallum et turres,

    id. H. 4, 35:

    classem,

    Suet. Ner. 3:

    tributa,

    id. Vesp. 16:

    pretium,

    Vulg. Ezech. 16, 31:

    numerum,

    Suet. Aug. 37, and Vulg. Deut. 20, 19 al.:

    morbum,

    Ter. Hec. 3, 1, 54:

    suspitionem,

    id. Eun. 3, 1, 46; Suet. Tit. 5:

    industriam,

    Ter. Ad. prol. 25:

    molestiam,

    Cic. Fl. 12:

    dolorem alicui,

    id. Att. 11, 22 vitium ventris, id. Cael. 19:

    peccatum,

    Vulg. Exod. 9, 34:

    furorem,

    ib. Num. 32, 14:

    benevolentiam,

    Cic. Lael. 9, 30: animum alicujus, to increase one ' s courage, id. Att. 10, 14; so,

    animos,

    Stat. Th. 10, 23:

    vocem,

    to strengthen, raise, Suet. Claud. 33; id. Ner. 20' hostias, to increase, multiply, id. Aug. 96:

    ego te augebo et multiplicabo,

    Vulg. Gen. 48, 4 al. — Poet.:

    nuper et istae Auxerunt volucrum victae certamine turbam,

    i. e. have been changed into birds, Ov. M. 5, 301.—
    2.
    Trop., to magnify, to exalt, to extol, embellish, to praise (syn.:

    laudo, laude afficere, verbis extollere, orno): homo tenuis non verbis auget suum munus, sed etiam extenuat,

    Cic. Off. 2, 20, 70:

    aliquid augere atque ornare,

    id. de Or. 1, 21, 94; so,

    rem laudando,

    id. Brut. 12, 47:

    munus principis,

    Plin. Pan. 38 al. —
    B.
    Aliquem (aliquid) aliquā re, to furaish abundantly with something, to heap upon, give to, to enrich, endow, bless, load with: lunae pars ignibus aucta, the part that is entirely filled with fire, Lucr 5, 722: 3. 630: Tantā laetitiā auctus sum, ut nil constet, poët, ap. Cic. Fin. 2, 4, 14 oaque vos omnia bene juvetis, bonis auctibus auxitis, old form of prayer in Liv. 29, 27:

    alter te scientia augere potest, altera exemplis,

    the one can enrich you with learning, the other furnish you with examples, Cic. Off. 1, 1, 1:

    aliquid divitiis,

    id. Agr. 2, 26, 69:

    commodis,

    id. Phil. 11, 14 fin.:

    senectus augeri solet consilio, auctoritate, sententiā,

    id. Sen. 6, 17:

    gratulatione,

    id. Phil. 14, 6:

    honore,

    id. ib. 9, 6:

    honoribus,

    Hor. S. 1, 6, 11; so Tac. A. 6, 8:

    honoribus praemiisque,

    Suet. Caes. 52; id. Vit. 5: augeri damno, to be enriched with a loss (said comically), Ter. Heaut. 4, 1, 15:

    liberalitate,

    Tac. A. 3, 8:

    largitione,

    id. ib. 13, 18:

    nomine imperatorio,

    id. ib. 1, 3:

    cognomento Augustae,

    id. ib. 12, 26 et saep.—Also without abl.:

    Di me equidem omnes adjuvant, augent, amant,

    Plaut. Men. 3, 3, 27, and id. Ep. 2, 2, 8:

    aliquem augere atque ornare,

    to advance, Cic. Fam. 7, 17:

    aut augendi alterius aut minuendi sui causā aliquid dicere,

    id. Part. Or. 6, 22 solum te commendat augetque temporis spatium, honors, Plin. Pan. 24; so id. ib. 26; Suet. Claud. 12.—
    C.
    In the lang. of religion, t. t. (like mactare, adolere, etc.), to honor, reverence, worship by offerings:

    Aliquid cedo, Qui vicini hanc nostram augeam aram [Apoliinis],

    Plaut. Merc. 4, 1, 10:

    si quā ipse meis venatibus auxi, etc.,

    Verg. A. 9, 407.—
    II.
    Neutr., to grow, increase, become greater (rare; syn.: augesco, cresco, incresco; on this use of vbs. com. act., v. Ellis ad Cat. 22, 11): eo res eorum auxit, Cato ap. Gell. 18, 12, 7:

    usque adeo parcunt fetus augentque labore,

    Lucr. 2, 1163:

    ignoscendo populi Romani magnitudinem auxisse,

    Sall. H. 1 (Fragm. Orat. Philipp. contra Lepid. §

    6): O decus eximium magnis virtutibus augens,

    Cat. 64, 323:

    balnea Romae ad infinitum auxere numerum,

    Plin. 36, 15, 24, § 122; 2, 16, 13, § 71:

    veram potentiam augere,

    Tac. A. 4, 41 (Halm, augeri).—Hence, auctus, a, um, P. a., enlarged, increased, great, abundant; in posit. only as subst.:

    auctum vocabatur spatium, quod super definitum modum victoriae adjungitur,

    Paul. Ex Fest. p. 14 Müll. — Comp.:

    tanto mi aegritudo auctior est in animo,

    Plaut. Capt. 4, 2, 2:

    auctior est animi vis,

    Lucr. 3, 450:

    auctior et amplior majestas,

    Liv. 4, 2; 3, 68; 25, 16:

    auctius atque Di melius fecere,

    Hor. S. 2, 6, 3.—
    * Sup.: auctissima basis, Treb. Gall. 18.— Adv. probably not in use, for in App. Met. 4, p. 290 Oud., altius is the correct reading.

    Lewis & Short latin dictionary > augeo

  • 10 indignus

    in-dignus, a, um, adj., unworthy, undeserving (class.).
    I.
    Of persons.
    A.
    In gen., unworthy.
    (α).
    Absol.:

    divitias quivis quamvis indignus, habere potest,

    Cic. Tusc. 5, 16, 46:

    indignissimi candidati,

    Liv. 4, 57, 11 al. —
    (β).
    With abl.: te omni honore indignissimum judicat. Cic. Vatin. 16, 39; so id. Pis. 23, 54; Nep. Dat. 5, 5; Quint. 10, 1, 90; Curt. 4, 1, 10; Stat. Th. 11, 304 al.—
    (γ).
    With gen.:

    magnorum haud umquam indignus avorum,

    Verg. A. 12, 649.—
    (δ).
    With qui:

    iine indigni erant qui impetrarent?

    Cic. Rosc. Am. 41; so Plin. Ep. 7, 27, 15; Curt. 6, 4, 8:

    indignus quem mors tam saeva maneret,

    Juv. 4, 95 al. —
    (ε).
    With ut:

    cum indigni, ut a vobis redimeremur, visi simus,

    Liv. 22, 59, 17.—
    (ζ).
    With inf.:

    indigni ( = quos non decet) fraternum rumpere foedus,

    Hor. Ep. 1, 3, 35; Sil. 2, 111.—
    B.
    Esp., not deserving any thing, undeserving:

    Indignis si male dicitur, male dictum id esse duco,

    Plaut. Curc. 4, 2, 27:

    ad calamitates hominum indignorum (sc. istis calamitatibus) sublevandas,

    undeservedly suffering, Cic. Tusc. 4, 20, 46:

    Pompeius morte,

    Quint. 3, 8, 57:

    cur eget indignus quisquam te divite,

    Hor. S. 2, 2, 103:

    indignus injuriā hac,

    Ter. Ad. 2, 1, 12.—
    II.
    Of inanim. and abstr. things.
    A.
    Unworthy, unbecoming, shameful, intolerable, severe, cruel, harsh:

    ne istuc nequiquam dixeris tam indignum dictum in me,

    Plaut. As. 3, 3, 108:

    nulla vox est audita populi R. majestate indigna,

    Caes. B. G. 7, 17:

    nihil, quod ipsis esset indignum, committebant,

    id. ib. 5, 35:

    lictoribus indignum in modum mulcatis,

    Liv. 29, 9, 6:

    indignis modis acceptus,

    Ter. Ad. 2, 1, 12:

    facinus,

    id. And. 1, 1, 118:

    exempla,

    id. Eun. 5, 5, 4:

    mors,

    Verg. A. 6, 163:

    aliquid pro indignissimo habere,

    Liv. 1, 40, 2:

    hoc uno sol quicquam non vidit indignius,

    Cic. Off. 2, 8, 28:

    studiis indignum ferre laborem,

    Juv. 7, 17:

    hiemes,

    severe, Verg. G. 2, 373:

    fortuna,

    id. A. 11, 108. — With the sup. in u:

    digna atque indigna relatu Vociferans,

    Verg. A. 9, 595; Liv. 34, 58, 4.—With inf.:

    fabula non indigna referri,

    Ov. A. A. 1, 681; id. M. 1, 508:

    indignum est a pari vinci, aut superiore: indignius ab inferiore,

    Cic. Quint. 31, 95:

    non indignum videtur, egregium facinus memorare,

    improper, Sall. J. 79, 1:

    nonne hoc indignissimum est?

    Cic. Rosc. Am. 3, 8; id. Div. in Caecil. 12, 38.— Absol.:

    indignum, as an exclamation,

    shame, Ov. M. 5, 37; Amm. 1, 6, 1; Hor. Ep. 1, 6, 22 al.—
    B.
    Undeserved:

    indigna pati,

    Liv. 31, 30, 3:

    indignamque necem pretium patietur amoris?

    Ov. M. 10, 627.— Advv.: indignē and indignĭter.
    A.
    Indigne.
    1.
    Unworthily, undeservedly, dishonorably, shamefully:

    indigne dotem quaerere,

    Plaut. Cist. 2, 3, 21:

    meretricem deperit,

    id. Bacch. 3, 3, 66:

    aliquem injuria afficere,

    Ter. Phorm. 5, 1, 3:

    cervices in carcere frangebantur indignissime civium R.,

    Cic. Verr. 2, 5, 57, § 147:

    interierunt,

    Caes. B. G. 7, 38, 8.—
    2.
    Indignantly:

    Macedones, eum sibi anteponi, indigne ferebant,

    took it ill, Nep. Eum. 1, 3:

    pati,

    Cic. Verr. 2, 5, 12, § 31.—
    B.
    Indigniter: vixit bis decem annis nata, Epigr. in Anthol. Lat. T. 2, p. 176 Burm.

    Lewis & Short latin dictionary > indignus

См. также в других словарях:

  • honneur — Honneur, m. acut. Vient de ce Latin, Honor, et en retient la signification: Mais il a esté usité aussi par les anciens pour la dignité qu a le vassal d estre fieffé par un Roy ou grand Seigneur, et consequemment pour le fief mesme duquel le… …   Thresor de la langue françoyse

  • affectueux — affectueux, euse [ afɛktɥø, øz ] adj. • 1347; mil. XIIIe autre sens; bas lat. affectuosus ♦ Qui montre de l affection. ⇒ 2. aimant, 2. tendre. Un enfant très affectueux. « ceux auxquels les sourires affectueux ont manqué » (A. Gide). Paroles,… …   Encyclopédie Universelle

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»